Hayatım hep "fazlalılığım" duygusu ile baş etmeye çalışarak geçti benim.
Kendimi hep fazlalık olarak hissetmişimdir.
Bunu daha iyi nasıl tarif edebilirim, dur bakim.
Hıh!..
Hani yoldan geçerken biri elinize fotoğraf makinasını tutuşturur ya, o andasınızdır hani oradasınızdır ama kadrajda değil.
Hani süs olarak koltuğa konulmuş bir sürü yastık vardır. Çoğu çok sert ve genelde fazladır. O fazladan olsa da olur olmasa da yastığı gibi hani.
Hani gemi batmak üzeredir, herkesin aklına gelen ilk atılacak eşya sizsinizdir. "Evet bu atılmalı" diye akla gelen ilk obje gibi hani.
Hani, yetim kalmışsınızdır da bir de üstüne yetmez bayram gelmiştir, amcanız kendi çocukları ile sizi de berbere götürmüştür.
Öyle bir his bahsettiğim.
Kalabalık ama yalnız, çok ama aslında az, fazla ama çok eksik...
Yıllarca pilim bitmiş gibi hissettim.
Böyle hissedince de hep kendimi kabul ettirmeye çalıştım çevreme. "Ben de sizdenim valla bak aslında iyi kızımdır bi tanısanız" koşturmacası ve aldanması arasında tükettim kendimi.
Bir yere kendini ait hissedememek o kadar büyük bir kayboluş ki. Anahtarı koyduğun yeri bir sen biliyorsun da bir türlü hatırlamıyorsun hissi hani. Kendimi bulamıyordum.
Sonra bana bir şey oldu. Nasıl oldu bilmiyorum ama bir şey oldu işte.
Anahtarı koyduğum yeri hatırladım sanırım.
Anahtar, "İnsan zaten bu dünyaya ait değil ki" cümlesiydi.
Bir diğer anahtar, "zaten insan hep kendi gurbetinde, kendi yetimliğinin saçlarını okşamıyor mu?" sorusuydu.
"O kadraja girmesi zaten imkansızdı, çünkü insan koskoca bir anılar toplamıydı." cümlesi de son anahtarımdı.
Bunları sık sık kendime hatırlatınca belki de, İkna oldum...
İkna olunca kendime de başkalarına da olan kırgınlığım azaldı.
Geçmedi hayır, azaldı.
Hâlâ kendimi zaman zaman güzelim yemeğin içinden çıkan saç gibi hissediyorum, itiraf etmeliyim.
Ve hâlâ, üstüne kapı örtülmüş sokak kedisiyim.
Mahsun...
Geçecek ama bu da geçecek.
Geçince de zaten uçabildiğini ve kanatlarından başka şeye ihtiyacı olmadığını fark eden kuşlar gibi hissedeceğim.
Belki yedek pillerin de yerini hatırlarım.
Bilmiyorum.
Ezgi Akgül
