Hani ya bazen insan ağaca çıkar ya tutuna tutuna bastırdığın yeri görerek
Emin olmak istersin çıkarken inişini de göze alarak
Tırmandıkça mutlu olursun
heves dolu adımlarla
Amacın ağacın tepesine çıkıp biraz da olsa
Seyretmek istersin* etrafını bakarsın oralardan dünyaya diye düşünürsün
Derken...
Tutunmak istediğin dal birden sanki seni itiverir
Hevesle çıkmak istediğin yerden aşağıya doğru inersin
İnerken tutuntuğun o dal ellerini öyle acıtır ki
sızlaması da çabası
İndikçe ellerin acır
Yüreğine dokunur
Aslında şu değil mi. ..
Tıpkı nasıl bir insan(a) /lara güvenirsin ya
Tutunmak istersin
Bir bakmışsın o güvenler yerle bir olmuş
Tutunmak istediğin dal/lar çoktan kırılmış
Sen ise ile yüreğin sızısı ile öylece kalırsın
Sahi...
Güven neydi
Yıkılmışlık mı
Yanılmışlık mı
İnanmışlık mı
Yanlış anlamış
İnsan/lar galiba,,,,
