Yetim bir çocuğun kendini hiçbir mekâna ait hissetmemesi, bulunduğu her yerde iğreti oturması gibi bir yabancılık sinmiş üzerime. Her an kalkıp gidiverecekmişim gibi iliştirmişim bedenimi boş bulduğum ilk yere. Elimde satılması gereken kolilerce selpak varken, akan gözyaşlarımı koluma siliyorum. Öyle bir yokluk, öyle bir yoksunluk, öyle bir yoksulluk... Her yerde yırtık sesler, havada gürültü olup yayılıyor. Herkes bir ağızdan konuşuyor, kimse kimseyi dinlemiyor. Bu gürültüde kaybolup gidiyorum. Susarken arşa yükseliyor feryadım, sessizken daha çok bağırıyorum. Çığlıklarım karanlığa karışmış ölüyorum...
Biliyorum her yutkunuşumda ordasın. Her damla yaşım, yanağıma değmeden avuçlarına düşüyor. Biliyorum sustuklarımı işitiyorsun. Sessizliğim semi' ismine emanet. Lâkin bu bilgide kalmasın istiyorum. Hakkak yakin hissedeyim yakınlığını. "Allah bana yeter!" cümlesi dilimden gönlüme yol bulsun istiyorum. Seninle hemhâl olmak, seninle nefes almak istiyorum.
Kalbimi Sende sabitlemek, sevgini gönlüme iliklemek istiyorum.
Çocukluğumun masumiyetiyle geldim kapına. Samet ismini vird edindim, senden gayrısına muhtaç etme beni. Muhabbetinle onar şu paramparça olmuş, her parçası feryad eden bedeni. Sel olup kapına dayanmış yaşların boşandığı gözlerime bir lahza nazar et, göz pınarlarım kurudu gayri... Yâri kâziblerden usandım, uzat artık inayet elini... Rahmet elinle okşa, bir defa okşanmamış serimi... Baki isminle tatminkâr kıl, fena ile örselenmiş yüreğimi. Uzun lafin kısası ne olur sev beni...
Ayşeli Polat
