Kulaklarımda çınlayan tiz bir sessizlikteyim.
Yelkovanı peşinden sürükleyen akrebin acımasızlığı hakim her saniyede...
Demini almamış çay tadı, köşe yastıklarında dinlenememiş bir gün göz kapaklarımda...
Nereden musallat olduğunu bilemediğim bir başağrısı şakaklarımda...
Uzayıp giden yollar içimin gurbetlerinde...
Sesim kısık dünyaya, fedakarlıklar yorgunuyum...
Ey sevgili, yokluğun kalbimde çırpınan bir güvercin, kanatları alev...
Yine de "kalk!" diyorum ruhuma!
"Kalk!"
"Kalk ve uyar!.."
Halil İbrahim
