KENDİNİ EN ÇOK ALDATAN KİMDİR?
"Kendini en çok aldatan kişi, Allah'ın sevmediği şeyleri yaptığı halde kendi sevdiği şeyleri Allah'tan isteyendir."
(İbnü'l-Cevzî, Saydu'l-hâtır, s. 38)
Rabbimiz neleri sevdiğini ve bizlerden neleri istediğini, indirdiği Kitap ve gönderdiği resul aracılığıyla bize bildirmiştir. Burada ilginç olan şudur: Rabbimizin bizden istediği şeylerin tamamı da aslında bizim yararımız içindir. Çünkü Yüce Mevlâ, her türlü maslahat ve menfaat düşüncesinden münezzehtir. Bizden bir şey istiyorsa onu da bizim dünya ya da âhiret menfaatimiz için istiyordur.
Hal böyle iken insanoğlu Rabbinin kendisinden istediklerini yerine getirmez, bu konuda gönülsüz, tembel, cimri davranır. Ancak iş kendi nefsinin arzu ve isteklerine gelince Rabbine, bunlara dair listeler sunar. "Allah'ım senden şunu isterim, bunu isterim, bana şunu ver..." Üstelik belki de istediği şeylerin bir kısmı veya bir çoğu onun dünyasına ve âhiretine yararı olmayan, hatta belki zararı olan şeylerdir.
Dua ettiğimizde Rabbimizin icabet etmesini (çağrımıza cevap vermesini) istiyoruz da biz niçin O'nun çağrısına cevap vermiyoruz? Halbuki bize ne demişti?
"Ey iman edenler! Size hayat verecek şeylere çağırdığı zaman Allah ve Resûlüne icabet edin. Ve bilin ki, Allah kişi ile onun kalbi arasına girer ve siz mutlaka onun huzurunda toplanacaksınız." (el-Enfâl 8/24)
Burada dikkat edilmesi gereken bir husus da şudur:
Bir kimse Allah'a itaatten geri durduğu, O'na karşı günah işlemeye devam ettiği halde Allah'tan nefsinin arzularına uygun taleplerde bulunuyor ve Allah da bunları kendisine veriyorsa bu durum o kişi açısından bir istidrac olabilir. İstidrac demek, bir kimsenin o farkına varmadığı halde yavaş yavaş, derece derece helake doğru yol almasıdır. Zira bu şekildeki bir kişi Allah'ın kendisine bahşettiği şeyleri kendi nefsinin emrinde kullanacak, bu durum onu Allah'tan daha da uzaklaştıracaktır.
Nitekim Rabbimiz, bazen kâfirlere de dünyevî imkânları bolca verir, ancak bunu onları sevdiği için değil onları helake sürüklemek için yapar. Nitekim O, şöyle buyurur:
"Sanıyorlar mı ki, onlara verdiğimiz servet ve oğullar ile kendilerine faydalar sağlamak için can atıyoruz? Hayır, onlar işin farkına varamıyorlar." (el-Mü'minûn 23/55-56)
"Onların malları ve çocukları seni imrendirmesin. Çünkü Allah bunlarla, ancak dünya hayatında onların azaplarını çoğaltmayı ve onların kâfir olarak canlarının çıkmasını istiyor." (et-Tevbe 9/55)
Bu gerçekler karşısında bize düşen, Rabbimizin bizim için sevip razı olduğu amelleri işlemek, O'ndan bir şey talep ederken de nefsimizin arzularına uygun düşenleri değil, bizim için hayırlı olanları talep etmektir.
Rabbimiz, rızasını her şeyin önünde tutan, kendisinden bir şey isterken de rızasına uygun şeyleri talep eden kullarından eylesin.
(Soner Duman/14.Ramazan.1443/15.Nisan.2022/Cuma)
"Kendini en çok aldatan kişi, Allah'ın sevmediği şeyleri yaptığı halde kendi sevdiği şeyleri Allah'tan isteyendir."
(İbnü'l-Cevzî, Saydu'l-hâtır, s. 38)
Rabbimiz neleri sevdiğini ve bizlerden neleri istediğini, indirdiği Kitap ve gönderdiği resul aracılığıyla bize bildirmiştir. Burada ilginç olan şudur: Rabbimizin bizden istediği şeylerin tamamı da aslında bizim yararımız içindir. Çünkü Yüce Mevlâ, her türlü maslahat ve menfaat düşüncesinden münezzehtir. Bizden bir şey istiyorsa onu da bizim dünya ya da âhiret menfaatimiz için istiyordur.
Hal böyle iken insanoğlu Rabbinin kendisinden istediklerini yerine getirmez, bu konuda gönülsüz, tembel, cimri davranır. Ancak iş kendi nefsinin arzu ve isteklerine gelince Rabbine, bunlara dair listeler sunar. "Allah'ım senden şunu isterim, bunu isterim, bana şunu ver..." Üstelik belki de istediği şeylerin bir kısmı veya bir çoğu onun dünyasına ve âhiretine yararı olmayan, hatta belki zararı olan şeylerdir.
Dua ettiğimizde Rabbimizin icabet etmesini (çağrımıza cevap vermesini) istiyoruz da biz niçin O'nun çağrısına cevap vermiyoruz? Halbuki bize ne demişti?
"Ey iman edenler! Size hayat verecek şeylere çağırdığı zaman Allah ve Resûlüne icabet edin. Ve bilin ki, Allah kişi ile onun kalbi arasına girer ve siz mutlaka onun huzurunda toplanacaksınız." (el-Enfâl 8/24)
Burada dikkat edilmesi gereken bir husus da şudur:
Bir kimse Allah'a itaatten geri durduğu, O'na karşı günah işlemeye devam ettiği halde Allah'tan nefsinin arzularına uygun taleplerde bulunuyor ve Allah da bunları kendisine veriyorsa bu durum o kişi açısından bir istidrac olabilir. İstidrac demek, bir kimsenin o farkına varmadığı halde yavaş yavaş, derece derece helake doğru yol almasıdır. Zira bu şekildeki bir kişi Allah'ın kendisine bahşettiği şeyleri kendi nefsinin emrinde kullanacak, bu durum onu Allah'tan daha da uzaklaştıracaktır.
Nitekim Rabbimiz, bazen kâfirlere de dünyevî imkânları bolca verir, ancak bunu onları sevdiği için değil onları helake sürüklemek için yapar. Nitekim O, şöyle buyurur:
"Sanıyorlar mı ki, onlara verdiğimiz servet ve oğullar ile kendilerine faydalar sağlamak için can atıyoruz? Hayır, onlar işin farkına varamıyorlar." (el-Mü'minûn 23/55-56)
"Onların malları ve çocukları seni imrendirmesin. Çünkü Allah bunlarla, ancak dünya hayatında onların azaplarını çoğaltmayı ve onların kâfir olarak canlarının çıkmasını istiyor." (et-Tevbe 9/55)
Bu gerçekler karşısında bize düşen, Rabbimizin bizim için sevip razı olduğu amelleri işlemek, O'ndan bir şey talep ederken de nefsimizin arzularına uygun düşenleri değil, bizim için hayırlı olanları talep etmektir.
Rabbimiz, rızasını her şeyin önünde tutan, kendisinden bir şey isterken de rızasına uygun şeyleri talep eden kullarından eylesin.
(Soner Duman/14.Ramazan.1443/15.Nisan.2022/Cuma)
