Biliyor musun Açelya,
Aşk sonsuz bir okyanus sa
Sen ve Ben
Ay’la Güneş gibiyiz.
Ne zaman aynı hizaya gelsek,
Met cezirler başlıyor aramızda
Ve her defasında,
Boğuluyoruz aşkın girdabında.
Ne kadar inkar etsen de,
Anlaşılmaz biçimde,
Mutsuzluktan besleniyor yüreğin.
Oysa benim hayalim,
İçinde yakamozlar oynaşan,
Sakin, durgun, ışıltılı bir denizdi sadece.
Ah be Açelya,
Sen ve ben,
Gururun pençesinde iki yaralı yürek,
Gömülüp bir sessizliğin içine,
Ustalaştık hasrete kürek çekmekte.
Ama,
Demedi deme.
Böyle giderse,
Battı batacak gemi.
Şişirmezsek yeniden
Sevgiyle yelkenleri
Melahat Çetinkaya