Sana ne anlatabilirim ki?
Korkunç ve boz bulanık bir sel gibi akan bunca cümle arasında sana ne anlatabilirim?
Nasıl seçilir bana ait olanlar, nasıl tutarım ellerinden, nasıl çekip çıkarırım seni bu keşmekeşten ve nasıl kurtuluruz sen ve ben?
Sözün bu kadar çok olduğu, özün bu kadar mahrum kaldığı başka bir zaman yaşanmış mıdır?
Belki de yalnızca savaşlarda, cephelerde parmağı tetikte beklerken kurulan cümlelerdir en samimi olanlar ve en riyasız olanlar.
Karnı tok sırtı pek hayatlardan çıkan steril cümleler uzak düşüyor kalbimize bu yüzden. Bir soğukluk var onlarla aramızda. Geçip gidiyorlar, durmuyorlar ne dilimizde, ne de gönlümüzde.
Duymak istediklerimizi söyleyen cümlelerden, şiirlerden bıktık. Bize, işimize gelmeyen, rahatımızı kaçıranlar lazım artık.
Topallıyorsun, düşmüşsün, saçmalıyorsun, ne bu halin, geberiyorsun, geç kalıyorsun, kaybediyorsun, utanmıyor musun demeli cümleler. Bize terapiler değil ameliyatlar lazım. İrin dolu yaralara neşter lazım, merhem lazım.
Bizimle uyumlu, kalbimizin hastalıklı haline eşlik eden, halimizi tasdik eden cümleler hep şeytan işi.
Tıpkı şarkılar gibi...
Yakamızı kurtarabiliyor muyuz nefsin elinden, iblis nefesinden?..
Çıldırabilirim bu karmaşadan ve kurulan cümlelerin çokluğundan. Allah'ım aklıma mukayyed ol!
Birisi çıkıp bize söylesin lütfen, bize ne lazım?
Halil İbrahim
