Bir filmde geçer “zaman ötesini aşabilen şey, sevgidir” diye. Evet sevgi “buna muhabbet der eskiler” öyle bir iksir ki maddede beş para etmeyen, manada çok pahalar edebiliyor.
Ancak kişinin kendini sevmesi ve onaylaması ise çok daha başka boyutta tesirli. Louise Hay, hastalıkların ortaya çıkış temellerinde bilişsel yapıda sevmemek vardır diyor. Kendini sevmemek. Kendini onaylamamak.
Burada bir ince nokta var. Kendini onaylamak, kendini tamam görüp bırakmak demek değildir. Bizde acayip bir toptancı zihniyet var. Fikir ve düşünce toptancı zihniyeti kaldırmaz. Kendine güvenmekle narsistliği ayıramazsın, şayet fikrin derinine inmezsen. Televizyon ve telefon bağımlısı anne babalar o yüzden narsist çocuklar yetiştiriyor.
Sevgide böyle. Birey, “ben çok yanlış işler yapıyorum, tembelim, iradesizim, bağımlıyım” vs gibi olguları göz önüne alıp kendini aşağılıyor. Diğeri ise yaptığı yanlışları, eksiklikleri görmezden gelip “ben mükemmelim kendimi çok seviyorum” diyor. Birincisi kötümser ikincisi kendinde olan eksikliğe rağmen yokmuş gibi yaptığı için narsist oluyor. Ortası nedir?
Evvel kişi kendinde bir şeyi değiştirecekse, o şeyi kabul edecek. Evet ben bağımlıyım, vesveseliyim, yalancıyım vs. Bu kabul önemli çünkü senin dahilinde olanı sen müdahale edip değiştirebilirsin. Olan bir şeyi reddedersen, senin dahilinde olmadığı için onu değiştiremezsin ve o da değişmez.
“Evet bu benim ve bunu değiştireceğim. Değiştirme dolayısıyla değişme kararı bir cesarettir ve ben cesur biriyim, bu davranışım için kendimi seviyorum “ diyebilmelidir.
Burada en büyük emniyet sübabı inançtır. İnsan bilir ki her şey bir nizam ile kaim. Bu kendisinde de böyle. Bir şey var ki sende sen yaratılmaya layık görüldün. Bu cevheri sen göremiyorsun diye yok diyemezsin.
Kendini beğenmenin önünde kişinin kendinin sandığı şeylerin kendinin olmadığını fark etmesi yatar. Oksijeni azottan ayıran akciğerinin senin olmaması vs gibi. Hakeza insan sevmeli sevilecek şeyleri. Ve yanlışlarını, sevdiği doğrularını parlatarak izole etmeli.
Kendini seven çirkin, sevilir herkes tarafından.
Kendini sevmeyen güzel itilir sevgisizliğe tahammülü olmayanlar tarafından.
H. Emre Aslan
Ancak kişinin kendini sevmesi ve onaylaması ise çok daha başka boyutta tesirli. Louise Hay, hastalıkların ortaya çıkış temellerinde bilişsel yapıda sevmemek vardır diyor. Kendini sevmemek. Kendini onaylamamak.
Burada bir ince nokta var. Kendini onaylamak, kendini tamam görüp bırakmak demek değildir. Bizde acayip bir toptancı zihniyet var. Fikir ve düşünce toptancı zihniyeti kaldırmaz. Kendine güvenmekle narsistliği ayıramazsın, şayet fikrin derinine inmezsen. Televizyon ve telefon bağımlısı anne babalar o yüzden narsist çocuklar yetiştiriyor.
Sevgide böyle. Birey, “ben çok yanlış işler yapıyorum, tembelim, iradesizim, bağımlıyım” vs gibi olguları göz önüne alıp kendini aşağılıyor. Diğeri ise yaptığı yanlışları, eksiklikleri görmezden gelip “ben mükemmelim kendimi çok seviyorum” diyor. Birincisi kötümser ikincisi kendinde olan eksikliğe rağmen yokmuş gibi yaptığı için narsist oluyor. Ortası nedir?
Evvel kişi kendinde bir şeyi değiştirecekse, o şeyi kabul edecek. Evet ben bağımlıyım, vesveseliyim, yalancıyım vs. Bu kabul önemli çünkü senin dahilinde olanı sen müdahale edip değiştirebilirsin. Olan bir şeyi reddedersen, senin dahilinde olmadığı için onu değiştiremezsin ve o da değişmez.
“Evet bu benim ve bunu değiştireceğim. Değiştirme dolayısıyla değişme kararı bir cesarettir ve ben cesur biriyim, bu davranışım için kendimi seviyorum “ diyebilmelidir.
Burada en büyük emniyet sübabı inançtır. İnsan bilir ki her şey bir nizam ile kaim. Bu kendisinde de böyle. Bir şey var ki sende sen yaratılmaya layık görüldün. Bu cevheri sen göremiyorsun diye yok diyemezsin.
Kendini beğenmenin önünde kişinin kendinin sandığı şeylerin kendinin olmadığını fark etmesi yatar. Oksijeni azottan ayıran akciğerinin senin olmaması vs gibi. Hakeza insan sevmeli sevilecek şeyleri. Ve yanlışlarını, sevdiği doğrularını parlatarak izole etmeli.
Kendini seven çirkin, sevilir herkes tarafından.
Kendini sevmeyen güzel itilir sevgisizliğe tahammülü olmayanlar tarafından.
H. Emre Aslan
